اُوتَرُو مُشَافُر، تحریر: ابرار حسین گوجر

ابرار حسین گوجر، گوجری لکھاری

اُوتَرُو مُشَافُر

ابرار حسین گوجر

ماسی صفوراں: اوترو مشافر اےاُس غو  دل تھوڑو اے، تاں ُبک ُبک روئے۔

شادو : ماسی صفوراں گل تے تھاری ٹھیک اے پر یاء رب غی دینڑں اے ، کوئی بندہ غا وس غی گل تے ہے نیں ۔ روئیاء نال کےتہیں  پُتَر لب یائیں غاء؟  ہالا اُس نیں اولاد نی دتی تے کے ہُوا؟۔  فیئر سیدو ناں کیہڑی چیز غی تھوڑ اے؟ اللہ جنت نصیب کرے لالی دُلہ ہوراں ناں، سب کوئی بنا تنا غے گیا ایں۔ گھر بار سوہنڑوں، کھائیں پئیں چنگو چوخو، کوئی ہاری نیں کوئی بیماری نیں فیئر جیلے دیخو کُڑیاں آروں اتھروں ! اتھروں وی اتنا موٹا موٹا جسطراں پرنالا وچوں پانڑیں بغے۔

ماسی صفوراں : شادو کوئی بیماریں دِستیں نیں پُتر پر  بندہ غو اندر گال شوڑیں ۔ اے سارا اُس غا کم ایں کسے ناں ہنسائے تے کسے ناں روائے جیت اُس غی ہُوئی جیہڑو اس غی رضاء وچ راضی ہو غیو، جس نے اس غی من لی۔ سیدو بچارو روئے ناں تے کے کرے رویاء بغیر چارو وی کے اے؟ بے بس بندہ غا اتھروں اپنڑیں آپ نکلیں۔ بس پُتر دعا کیا کر اللہ کسے ناں کسے آزمائش وچ ناں بائے جے بائے تے صبر، ہمِت تے حوصلو وی دئیے۔

شادو :ماسی کے دسوں کل رکھ وچ اس طرے ہتھکورہ پرے تھو کہ اس غو سب کوئی ڈُب غیو اے۔ سارا لوک اپنڑاں کم کات چھوڑ غے اس سورا ء  ناں چپ کراتا رہیاء۔ ہوں حیرانڑں اُو ں چُپ چویتاں بیٹھاں بیٹھاں کے سوچ پئی کہ یُو رو رواس بائیو  اِس لَوَناں نیں۔ماسی مِناں تے گل کوئی ہور ای لگے۔

ماسی صفوراں : شادو اللہ غیں اللہ ای جانڑے، ساریاں گلاں غو علم اسے کول اے۔ اُو ڈاہڈو بے پروا اے۔  کسے ناں روائے کسے ناں ہسائے  ۔ بس اُو ای اُو ہے ۔  بندہ کول تے بہت تھوڑو جیہو علم ہے اُو کے کسے غی جانڑں ہکے۔

شادو :جی ماسی ٹھیک کہیو اے۔ ارے رفیق توں اِت کے کرے جا اپنڑاں سکول غو کم کر۔

اماں صفوراں تے میری ماں شاہدہ غی یاء دُخی سُخی مناں آئے وی اسے طرح یاد اے۔ میریاں  اکھاں اگے  او ویلو  اِچور وی اسے طرح تازو اے۔ چچا سیدو ناں تے ہوں سیانڑے تھو پر او اُوتر مُشافُر اے تے اُوترَ مَشافَر غو دل تھوڑو وے اس گل غی سمجھمِناں اس ویلے  نی آئی۔ ٹیم گزرتاں وخت نیں لگتو۔ اماں صفوراں ، میری ماں شاہدہ تے چاچو سیدو سارا گزر غیاء ۔ چاچا سیدا  غا مریا تیں  بعد چاچی حمیداں بچاری دربدر ہو غئی۔ چاچو اس غو بہت خیال رکھے تھو، اس غا سارا لاڈ منے تھو جہیڑی گل چاچی کہہ تھی چاچو سیدو پوری کرے تھو۔ گراں آلا سارا کہیں تھا چاچو سیدو  زَن مُرید اے۔ چاچی غیں ساریں اڑیں وی اُسے کِلاء مُنڈ تھیں۔

چاچو  سیدو  مریاء تیںتھوڑو عرصو پہلیوں گھر تے مسیت غو ہی ہو غے رہ غیو ۔ جس ویلے دیخو کدے مسیت غیں دریں صاف کرتو وےتے کدے وضو خانڑاں، تے کدے لاؤڈ سپیکَر لے غے بزار جاتو وے۔ گھر وی جاؤ تے ریڈیو اوپِر صؤت القرآن سٹیشن لا غے سنڑتو وے تھو۔پَر  چاچی حمیداں غی تے دُنڑیاں ای ہور تھی اس ناں لایا کھایا غو شوق تھو، کدے پراراں غے جاتی وے، کدے گمانڈیاں غے ہانڈی چکتی وے۔ ہر ایک کُڑی  نال گل بانڑیں اس ناں کوئی ناں کوئی سُکھ  نصیحت کرنی، ساریں کُڑیں جے اپنڑاں دکھ درد دسیں تھیں تے صرف چاچی حمیداں ناں دسیں تھیں کیونکہ چاچی ایک غی گل دوئی ناں کدے نتھی دسے۔ چاچو سیدو جئیو گزریو چاچی ناں چُپ نے آنڑں پغڑ یو۔ چاچا دیں بعد چاچی دو ترے سال زندہ رہی پر اس طراں جس طراں واہ کدے نہ ہسی اے ناں  بولی اے۔ بس جیہڑو کوئی چا دیو کھا لیئے تھی جیہڑا کپڑو چیڑو دیو لا لیئے تھی۔

ہوں پڑھائی واسطے  گراں تیں شہر آ رہیو، فیئر اِتے نوکری ہو غئی پر اوترا مشافر غو مطلب سمجھ نی آیو ۔ ایک روز میرا کولیگ نے صاحب کولوں قرضو منگیو صاحب نے اس ناں انکار کر شوڑیو، او میرے کول آیو۔   بڑا غصہ وچکیہنڑں لغو  اللہ جس ناں جتنوں دیئے او اس اوپر سَپ بنڑں غے بھیس رہ۔ صاحب غو ناں بال بچو ہے ناں کوئی خرچو،  ڈیڑھ لکھ روپیو تنخواہ ہے پر کسے ناں ایک رپیو نیں دیتو۔  اس اوترا  مشافر ناں کے پتو گھر بار آلاں غا کے خرچا تے کیہ مجبوریں ویں؟ اناں اُوتراں غا دل سخت تے بڑا کنجوس ویں ۔

ویلو  لنگتو رہیو ، خیر نال میری شادی ہو غئی ۔ اللہ تعالیٰ غو شکر تھو کہ مناں دفتر غی طرفوں رہائش لبھی وی تھی۔ ہوں اپڑیں فیملی ناں وی نال لے آیو۔ اک روز دفتر دیں واپسی اوپر گھر آیو تے اک  گمانڈنڑں  میری بیوی کول بیٹھی وے گِٹ مِٹ کرے تھی۔ بعد وچ میں گھر آلی کولوں پچھیو تے واہ  بولی یا کہہ تھی کہ میرو جیٹھ مہارے نال ای رہ ۔ اپنڑوں کاروبار اے ہزاراں روپیہ مینڑاں غی آمدن اے پر دوئے میاں بیوی اتنا کنجوس ایں کہ میریاں بچیاں ناں پتنوں تک نیں پُچھتا ۔ اوترا  مشافر ایں اناں غا دل پتھراں کولوں وی سخت ایں ۔ تہِیاں آلاء ہوتا تے پتو وے آ کے بیٹیاں غو دکھ کے وے۔

گھنٹہ دناں وچ تے دن ہفتاں وچ، ہفتاء مہیناں وچ تے مہیناں سالاں وچ بدلتا رہیاء۔  آئے میرا بیاہ ناں پندراں سال ہو غیا ایں۔ بیوی چنگی، ہمدرد تے محبت کریاء آلی اے، تنخواہ اتنی اے کہ سوہنڑوں  گزر بسر وے۔ پہلوں کرایہ اوپر رہ تھو، اللہ غی مہربانڑیں نال آئے اپنڑوں ذاتی گھر ہے۔ ہر نعمت اس رب العزت نے دتی وی ہے پَر کمی لائی ہے تے یا کہ اولاد غی نعمت تیں  نیں نوازیو۔  آئے سمجھ آئی ہے کہ چاچو سیدو سب کُجھ ہویا غے باوجود بُک  بُک اتھروں کیوں روئے تھُو۔ تے چاچی حمیداں نے چُپ غو روزو کیوں رکھ لیو تھو۔  اوترا  مشافر کنجوس، سخت دل تے احساس تیں عاری کیوں ویں؟۔ اُو کیہڑا تتا تواء اوپر بیٹھا واہ ویں  تے کیہڑو جفر جالیں ، گل یا ہے کہ  جیہڑو چانڑے اُوئی جانڑے۔

 آئے پتو لگو کہ چاچو  سیدوآخر عمر ناںہر ویلے مسیت وچ کیوں وے تھو؟ کیونکہ اس ناں راہ لبھ غئی تھی۔اس ناں پتو لگ غیو تھو کہ یاء دنیا، مال  تے  اولاد سب کوئی بندہ تے رب غے درمیان رکاوٹ ہے۔ بندہ تے رب غے درمیان پَردُو ہے۔ اس ناں رب غو پیغام پہنچ غیو تھو ۔ اس ناں پتو لگ غیو تھو کہ یا دنیاغی  زندگی تے بس عارضی تے کھیل تماشو اے۔  اُو رب غو پیغام پڑھ نتھو سکے پر سنڑں تے سکے تھو اس نے صؤت القرآن اپر سنڑ لیو تھو کہ:

 "اور جان رکھو کہ تمہارا مال اور اولاد بڑی آزمائش ہے۔ اور یہ کہ خدا کے پاس (نیکیوں) کا بڑا ثواب ہے"۔(سُوْرَةُ الْاَنْفَال28)

جیہڑو جانڑں غیو اُس غا اتھروں خشک نیں ہوتا، اسناں چلتاں پھرتاں، اٹھتاں بیستاں اکو  اک رب یاد رہ یائے۔

یو راہ سوکھو نیں  پر جس ناں اُو مالک چاہے اس واسطے سوکھو ہو یائے،  دعا کرو  مناں وی اللہ تعالی غی گل سمجھیا تے عمل کریا غی توفیق ملے، آمین