 |
| عبدالروف کالوخیل |
گرمیتحریر: عبدالروف کالوخیل
اجے مساں سیال آیو تھو اُسنا مچ اکلسری تھی۔بکروٹ بھی خاصہ
تھا نالے جس رکھ ماںّ وہ تھو اُت ڈالی کی بھی تھوڑ تھی۔سرگی نا وہ جا گے بکروٹاں واسطے
دو پھیرا ڈالیاں گا آنے تھو۔آتے نال ہی بکروٹاں ناںّ کھبڑا تھو۔تاں جا گے چاہ گی پیالی
سنگ دے لہے تھی۔جتنی گھڑی وہ چاہ پیے تھو اتنا ما واز آ تھی او قلمیا بکری چھڑ گئی
ہے رے۔بس وہ ہتھ ما گہواڑی دے سیلی چادر ما رکھ گے منڈے سٹ لیے تھو دے دوڑ گے بکریاں
گے اگے چلتو رہیے تھو۔زندگی گو ویلو اس واسطے چنگو گزرے تھو۔بس سیال کجھ زیادت وخت
گھل چھوڑیو۔دن دن گزرتا آخر یو سیال لنگ ہی گیو تھو۔اک دھیاڑے ٹبری ناںّ بولیو بس کراں
اتیراں نی چلتا مالیاں بو مچ وخت کر لیو ہُن اپنی جا لے گے پکو ٹھکانو بنا لیاں۔دے
ان جاتکاں ناںّ بھی سکول داخل کروں مہارے نال یہ بھی رُول گیا۔ٹبری بولی مناں کائی
اعتراض نی جس را تناں صحیح لگے وہ کر۔دوہاں گی صلاح پکی ہو گئی تھوڑی دیر گزری دے واز
آئی بھائی قلم دین ڈیرے ہے جتنی دیر قلم دین باہر چلے تھو کتا مزماناں گے نیڑے اپڑ
گیا تھا۔قلمیا نے دوڑتاں دوڑتاں کتا ڈکیا دے ٹبری نا واز ماری او انہاں ناںّ بد چھوڑ
کائی گراں گا آدمی نا کھا لیے گا۔وے قلمیا نال
خیر بل پوچھتاں پوچھتاں ڈیرہ گا بوہا بو آ گیا۔ان ماںّ اک بولیو او یونساہ کد
اُٹھے گا دھیاڑا تھوڑا ہے نالے اج ایک ڈیرو ہم ناںّ راہ ماںّ چلتاں سہی ہویو ہے۔
قلمیا نے ٹھنڈو ساہ لیو دے بولیو نہ رے اتیراں ہوں نی چلتو
میری صلاح نی جان گی۔اک بولیو وہ کیو خیر ہے۔۔؟
ہُن وقت نی نالے وجود ماںّ ساہ نی۔اتیر قلم دین نے پکی صلاح
کی تھی گے نی چلتا۔
آخر وے مزمان بھی چلتا رہیا وقت گزرتاں گزرتاں آس پاس گا
لوک مالیاں ماںّ اپڑ گیا تھا دے قلم دین پنجاب ماںّ اتیراں رہ گیو تھو۔بلے بلے گرمی
تیز ہووے تھی اس گو احساس قلم دین ناںّ دھیاڑی بکریاں نال کجھ زیات ہی ہووے تھو۔قلم
دین پہلی واری گرمی ماںّ پنجاب ماںّ رہیو تھو۔دن دن گزرتاں آخر قلم دین نے جیٹھ ہاڑ
گی دُھپ بھی۔آخر مالیاں دے دوجا لوک بھی موڑ آیا ہورقلم دین کول آ گے باری باری ساراں
نے داستان سُنی دے قلم دین ناںّ مبارکھ دیتی۔
قلم دین دل ماںّ بولیو جہڑی میرے نال ہوئی ہے اللہ کرتو
واہ تھارے نال بھی ہووے۔
خاصو عرصو ہو گیو قلم دین گو فون نی لگتو آخر یو چکر کے
ہے۔آخر مناں قلم دین گو اک سکو لبھ دے میں کیو او رے قلم دین بھائی گو کے حال ہے نمبر
نی لگتو۔وہ پہلاں دے ہسو ہور بولیو تناں نی پتو اتیر اُس نے ساراں دے پہلاں گریس گی
گلی ٹپی ہے۔
اصل ماںّ قلم دین نے گرمی اپنی زندگی ماںّ پہلی واری دیکھی
تھی قسم کھا لی کول ایکا بکری بھی نہ ہووے دے گرمی ماںّ نی رہنو۔
